Γιατί το ντόπινγκ εξακολουθεί να είναι ταμπού;

Οι μόνες περιπτώσεις που αυτή η λέξη εμφανίζεται με κεφαλαία γράμματα, με έντονους χαρακτήρες ή ακόμη και με χρώματα είναι όταν είναι απαραίτητο να απομακρυνθεί ένας αθλητής για όλη την αναγνώριση που έχει αποκτήσει για ένα «λάθος που διαπράχθηκε». Αυτή η στάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι μια αρχή για να κατανοήσουμε τα στόματα που ράβονται από τους επαγγελματίες του αθλήματος. Αν και αν θέλουμε να προωθήσουμε το θέμα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, πρέπει να ελευθερώσουμε τη λέξη! Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους άλλους λόγους που καθιστούν αυτή την πρακτική ένα θέμα που θα ήταν ανθυγιεινό να τεθεί βάσει κοινωνικών ή ηθικών συμβάσεων (ορισμός του Larousse).

Φόβος τιμωρίας

Το, ή μάλλον οι κυρώσεις πέφτουν στον αθλητή όλη τη νύχτα. Μπορούν να ταξινομηθούν σε δύο μέρη, αφενός την επαγγελματική κύρωση και αφετέρου την κύρωση μέσων. Και οι δύο φοβούν αθλητές. Ο πρώτος μπορεί να φτάσει μέχρι την απαγόρευση άσκησης ή άσκησης του αθλητισμού στο οποίο έχουν αφιερώσει τη ζωή τους από νεαρή ηλικία για την πλειοψηφία τους, ενώ χάνουν την πηγή εισοδήματός τους χορηγοί κ.λπ.). Ο δεύτερος φτάνει στην τιμή, την υπερηφάνεια του αθλητή, την οποία αγαπούν ορισμένοι, λατρεύεται από τους οπαδούς του αθλητισμού τους. Όταν αποκαλύπτεται ο νάρθηκας αθλητής, όλη αυτή η αναγνώριση εξατμίζεται για να υποχωρήσει σε προσβολές, κριτικές και κρίσεις. Προηγούμενες ιστορίες όπως ο διάσημος σπρίντερ Carl Lewis και ο Ben Johnson ή ο ποδηλάτης Lance Armstrong είναι παραδείγματα που υπάρχουν στο μυαλό όλων. Μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι οι πρωταγωνιστές του αθλητισμού δεν θέλουν να μιλήσουν για το φαινόμενο ντόπινγκ, ώστε να μην διατρέχουν τον κίνδυνο να καταστραφούν οικονομικά και ηθικά από αυτές τις κυρώσεις!

Αθλητές ντοπαρισμένοι: ένοχοι, αλλά είναι οι μόνοι υπεύθυνοι;

Το θέμα του ντόπινγκ παραμένει επίσης ταμπού για έναν πολύ διαφορετικό λόγο. Εάν ένας κολυμβητής, αθλητής ή ποδοσφαιριστής κάνει ντόπινγκ, τότε πρέπει να αναρωτιέστε γιατί το κάνει. Και εκεί, ίσως μια προφανής δυνατότητα να βάλει ψευδείς πόρτες στις αθλητικές αρχές! Από το τέλος του εικοστού αιώνα, ο αθλητισμός έχει μεταμορφωθεί και προσαρμοστεί στην οικονομία μας μετατρέποντας τον εαυτό του σε ένα εμπορικό προϊόν που παράγει αστρονομικά ποσά που υπερβαίνουν τη φαντασία μας. Και όπως κάθε χρηματοοικονομικό προϊόν, πρέπει να βελτιωθεί, να βελτιστοποιηθεί και στο αθλητικό περιβάλλον αυτό μεταφράζεται σε πιο απασχολημένα προγράμματα σε εκδηλώσεις και επίσης από την ανάγκη για απόδοση και τον πολλαπλασιασμό των δίσκων. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι χορηγοί που σε πολλές περιπτώσεις αντιπροσωπεύουν την κύρια πηγή εισοδήματος για τους αθλητές και θέλουν οι πρωταθλητές να αντιπροσωπεύουν τις μάρκες τους. Όσοι ασκούν πίεση στους αθλητές για να επιτύχουν τα καλύτερα αποτελέσματα και να τους δώσουν την εντύπωση ότι δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να αποτύχουν. Από αυτήν την άποψη, μπορεί κανείς να φανταστεί ότι εάν ανυψωθεί η μάσκα του ντόπινγκ, οι υπεύθυνοι δεν θα ήταν πιθανώς μόνο αθλητές.

Ασυνήθιστες ιστορίες, μερικές φορές απίστευτες δικαιολογίες!

Όπως τα παιδιά που πιάστηκαν να εξαπατούν, ορισμένοι αθλητές και ο συνοδός τους έχουν ως δικαιολογίες, ο καθένας πιο αδικαιολόγητος από τον άλλο. Αυτό οφείλεται και πάλι στο ταμπού που περιβάλλει το θέμα. Οι αθλητές δεν είναι έτοιμοι να παραδεχτούν ότι έχουν χρησιμοποιήσει απαγορευμένα προϊόντα και μερικές φορές πέφτουν σε γελοιοποίηση για να κρύψουν την πρακτική. Εδώ είναι μερικά μαργαριτάρια για να γελάσουν με αυτό που φοβάται τόσο πολύ στον αθλητισμό.

Ο τριπλός νικητής του Tour de France Alberto Contador έκρυψε πίσω από μια ισπανική μπριζόλα "γεμάτη κλενβουτερόλη Για να δικαιολογήσει την παρουσία αυτού του απαγορευμένου προϊόντος στον μεταβολισμό του.

Στη Λωζάνη το 2007, η ρωσική ομάδα κωπηλασίας πιάστηκε από σύριγγες που έριξαν σε κάδο που προοριζόταν για ανακύκλωση.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, είναι ο Αμερικανός αθλητής LaShawn Merritt ο οποίος είπε ότι έπινε DHEA για να μεγεθύνει το πέος του.

Συμπέρασμα

Ανεξάρτητα από τη θέση μας στο ντόπινγκ, είναι καθήκον κάθε επαγγελματία του αθλητισμού να εξαλείψει όλα αυτά τα εμπόδια. Όπως με όλα τα θέματα που θα συζητηθούν, η ελεύθερη ομιλία διευκολύνει τη συζήτηση και την πρόοδο. Έτσι, η άσκηση του αθλητισμού μπορεί να γίνει για άλλη μια φορά ευχαρίστηση και στιγμή δίκαιης ανταλλαγής σε όλα τα επίπεδα και όχι κίνδυνος για αυτούς τους συμμετέχοντες. Για να σπάσουν το ταμπού, όλοι οι αθλητές, το προσωπικό τους, οι ομοσπονδίες έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν.